Πώς "γεννήθηκε" τελικά η Σελήνη;
Οι επιστήμονες, εδώ και χρόνια, πιστεύουν ότι η Σελήνη δημιουργήθηκε μετά από μία σφοδρή σύγκρουση ενός μεγάλου ουράνιου σώματος όσο ο Άρης πάνω στη Γη, πριν από περίπου 4,5 δισ. χρόνια.
Αυτή όμως η επικρατούσα θεωρία τίθεται τώρα σε αμφισβήτηση, καθώς μία νέα χημική ανάλυση των σεληνιακών πετρωμάτων, όσον αφορά την ποσότητα του τιτανίου, διαπίστωσε ότι είναι υπερβολικά όμοια με την αντίστοιχη των γήινων πετρωμάτων, κάτι που δεν δικαιολογείται αν το φεγγάρι είχε σχηματιστεί από δύο διαφορετικά σώματα, τη Γη και το άλλο που έπεσε πάνω της.
Οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Σικάγο, με επικεφαλής την γεωχημικό Τζουντζούν Ντρανγκ του πανεπιστημίου του Σικάγο, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό γεωεπιστήμης «Nature Geoscience», χρησιμοποίησαν ένα φασματογράφο μάζας για να κάνουν την πιο ακριβή μέτρηση που έχει γίνει μέχρι σήμερα, της αναλογίας των ισοτόπων τιτανίου-50 και τιτανίου-47, τα οποία περιέχονται στα δείγματα σεληνιακών βράχων που έφεραν για μελέτη στη Γη οι αποστολές «Απόλλων» τη δεκαετία του ΄70 (τα άτομα των περισσότερων χημικών στοιχείων, όπως το τιτάνιο, υπάρχουν στη φύση σε ελαφρώς διαφορετικές μορφές, που λέγονται ισότοπα και έχουν διαφορετικές μάζες ανάλογα με τον αριθμό των νετρονίων στον πυρήνα τους).
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η αναλογία των δύο ισοτόπων στη Σελήνη είναι ουσιαστικά ίδια με αυτή που υπάρχει στον μανδύα της Γης (το στρώμα μεταξύ του φλοιού και του πυρήνα), δηλαδή περίπου 4 μέρη ανά εκατομμύριο.
Αυτή όμως η ομοιότητα δεν δικαιολογείται, αν η Σελήνη, από γεωλογική άποψη, αποτελεί όχι κομμάτι μόνο της Γης, αλλά μείγμα δύο ουρανίων σωμάτων.
Κανονικά, η χημική «υπογραφή» της Σελήνης θα έπρεπε να αντανακλά και τους δύο «γονείς» της, τόσο τη Γη, όσο και το άλλο άγνωστο σώμα που συγκρούστηκε με τον πλανήτη μας.
Το σώμα αυτό πρέπει να είχε διαφορετική γεωχημική σύσταση από τη γήινη, αφού οι μελέτες μετεωριτών που έχουν πέσει στη Γη από το διάστημα, δείχνουν ότι έχουν αφθονία ισοτόπων τιτανίου (έως 600 μέρη ανά εκατομμύριο).
Οι επιστήμονες έχουν υπολογίσει ότι, μετά την τρομακτική πρόσκρουση και τα υλικά που εκτινάχτηκαν στο διάστημα για να σχηματίσουν τελικά το δορυφόρο μας, η Γη συνεισέφερε κατά προσέγγιση έως το 60% της Σελήνης και το άλλο σώμα τουλάχιστον το 40%.
Η νέα ανάλυση δεν είναι η μόνη που ρίχνει σοβαρή σκιά αμφιβολίας στην προέλευση της Σελήνης. Οι επιστήμονες ήδη γνωρίζουν ότι η αναλογία των ισοτόπων οξυγόνου στα σεληνιακά πετρώματα είναι επίσης ίδια με αυτή στον μανδύα της Γης.
Η ανακάλυψη ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει με το τιτάνιο, ενισχύει την άποψη ότι κάτι πάει λάθος με την κυρίαρχη θεωρία δημιουργίας της Σελήνης.
Μία εναλλακτική θεωρία, που θα εξηγούσε καλύτερα τα νέα στοιχεία, είναι ότι η Σελήνη δημιουργήθηκε αποκλειστικά από τη Γη, όταν ένα τμήμα της τελευταίας αποκόπηκε, όσο ακόμα η φυγόκεντρη δύναμη του πλανήτη μας ήταν ισχυρότερη από την κεντρομόλο δύναμη της βαρύτητας.
Όμως και αυτό το σενάριο έχει διάφορες αδυναμίες.
Από την άλλη, οι επιστήμονες προσπαθούν να φανταστούν μία κατάλληλη τροποποίηση του κυρίαρχου μοντέλου της δημιουργίας της Σελήνης μετά από πρόσκρουση, έτσι ώστε να εξηγούνται και τα νέα στοιχεία.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν υπάρχει ακόμα οριστική απάντηση για τον τρόπο που δημιουργήθηκε το φεγγάρι.
Αυτή όμως η επικρατούσα θεωρία τίθεται τώρα σε αμφισβήτηση, καθώς μία νέα χημική ανάλυση των σεληνιακών πετρωμάτων, όσον αφορά την ποσότητα του τιτανίου, διαπίστωσε ότι είναι υπερβολικά όμοια με την αντίστοιχη των γήινων πετρωμάτων, κάτι που δεν δικαιολογείται αν το φεγγάρι είχε σχηματιστεί από δύο διαφορετικά σώματα, τη Γη και το άλλο που έπεσε πάνω της.
Οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Σικάγο, με επικεφαλής την γεωχημικό Τζουντζούν Ντρανγκ του πανεπιστημίου του Σικάγο, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό γεωεπιστήμης «Nature Geoscience», χρησιμοποίησαν ένα φασματογράφο μάζας για να κάνουν την πιο ακριβή μέτρηση που έχει γίνει μέχρι σήμερα, της αναλογίας των ισοτόπων τιτανίου-50 και τιτανίου-47, τα οποία περιέχονται στα δείγματα σεληνιακών βράχων που έφεραν για μελέτη στη Γη οι αποστολές «Απόλλων» τη δεκαετία του ΄70 (τα άτομα των περισσότερων χημικών στοιχείων, όπως το τιτάνιο, υπάρχουν στη φύση σε ελαφρώς διαφορετικές μορφές, που λέγονται ισότοπα και έχουν διαφορετικές μάζες ανάλογα με τον αριθμό των νετρονίων στον πυρήνα τους).
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η αναλογία των δύο ισοτόπων στη Σελήνη είναι ουσιαστικά ίδια με αυτή που υπάρχει στον μανδύα της Γης (το στρώμα μεταξύ του φλοιού και του πυρήνα), δηλαδή περίπου 4 μέρη ανά εκατομμύριο.
Αυτή όμως η ομοιότητα δεν δικαιολογείται, αν η Σελήνη, από γεωλογική άποψη, αποτελεί όχι κομμάτι μόνο της Γης, αλλά μείγμα δύο ουρανίων σωμάτων.
Κανονικά, η χημική «υπογραφή» της Σελήνης θα έπρεπε να αντανακλά και τους δύο «γονείς» της, τόσο τη Γη, όσο και το άλλο άγνωστο σώμα που συγκρούστηκε με τον πλανήτη μας.
Το σώμα αυτό πρέπει να είχε διαφορετική γεωχημική σύσταση από τη γήινη, αφού οι μελέτες μετεωριτών που έχουν πέσει στη Γη από το διάστημα, δείχνουν ότι έχουν αφθονία ισοτόπων τιτανίου (έως 600 μέρη ανά εκατομμύριο).
Οι επιστήμονες έχουν υπολογίσει ότι, μετά την τρομακτική πρόσκρουση και τα υλικά που εκτινάχτηκαν στο διάστημα για να σχηματίσουν τελικά το δορυφόρο μας, η Γη συνεισέφερε κατά προσέγγιση έως το 60% της Σελήνης και το άλλο σώμα τουλάχιστον το 40%.
Έτσι, η Σελήνη δεν θα έπρεπε σήμερα να έχει ακριβώς ίδια με τη Γη αναλογία των ισοτόπων τιτανίου στο έδαφός της.
Η νέα ανάλυση δεν είναι η μόνη που ρίχνει σοβαρή σκιά αμφιβολίας στην προέλευση της Σελήνης. Οι επιστήμονες ήδη γνωρίζουν ότι η αναλογία των ισοτόπων οξυγόνου στα σεληνιακά πετρώματα είναι επίσης ίδια με αυτή στον μανδύα της Γης.
Η ανακάλυψη ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει με το τιτάνιο, ενισχύει την άποψη ότι κάτι πάει λάθος με την κυρίαρχη θεωρία δημιουργίας της Σελήνης.
Μία εναλλακτική θεωρία, που θα εξηγούσε καλύτερα τα νέα στοιχεία, είναι ότι η Σελήνη δημιουργήθηκε αποκλειστικά από τη Γη, όταν ένα τμήμα της τελευταίας αποκόπηκε, όσο ακόμα η φυγόκεντρη δύναμη του πλανήτη μας ήταν ισχυρότερη από την κεντρομόλο δύναμη της βαρύτητας.
Όμως και αυτό το σενάριο έχει διάφορες αδυναμίες.
Από την άλλη, οι επιστήμονες προσπαθούν να φανταστούν μία κατάλληλη τροποποίηση του κυρίαρχου μοντέλου της δημιουργίας της Σελήνης μετά από πρόσκρουση, έτσι ώστε να εξηγούνται και τα νέα στοιχεία.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν υπάρχει ακόμα οριστική απάντηση για τον τρόπο που δημιουργήθηκε το φεγγάρι.
ΠΗΓΗ : www.nooz.gr , ΑΜΠΕ
Ποιό δέντρο είναι το καραγάτσι ( = μαύρο δέντρο) ;
Η Φτελιά ή Πτελέα ή Καραγάτσι, από τη δημώδη τουρκική που σημαίνει μαύρο (σκουρόχρωμο) δένδρο, ή και Φτιλιάς (επιστ. Ulmus) είναιαυτοφυές φυλλοβόλο δένδρο που ανήκει στην τάξη των αγγειόσπερμων δικοτυλήδονων, της οικογένειας των Πτελεοειδών (Ulmaceae). Η φτελιά χαρακτηρίζεται από φύλλωμα πυκνό βαθυπράσινο με παρυφή διπλή οδοντωτή και έντονα ασύμμετρη. O καρπός της είναι χαρακτηριστικός: ένας επίπεδος μεμβρανώδης ημιδιάφανoς δίσκος, μεγέθους μικρού κέρματος, που ονομάζεται «σάμαρα», περικλείoντας στη μέση του το μονό σπόρο. Tα μικρά άνθη δεν παράγουν νέκταρ: επικoνιάζoνται από τον άνεμo.
To γένος Ulmus περιλαμβάνει 34 είδη, όλα τους ιθαγενή στο βόρειο ημισφαίριο. Τα περισσότερα είδη βρίσκονται στην Κίνα και τη Βόρεια Αμερική. HΕυρώπη έχει τρία είδη: 1. Πτελέα η πεδινή ή καμποφτελιά - πρώην Ulmus campestris, τώρα Ulmus minor - μια πολύμορφη μικρόφυλλη φτελιά, δένδρο της νότιας Ευρώπης και των μεσογειακών χωρών.[1] 2. Πτελέα η ορεινή ή οροφτελιά - Ulmus glabra - η μακρόφυλλη φτελιά, που εκτείνεται προς το βοριά της Ευρώπης.[2] 3. «H ευρωπαϊκή λευκή φτελιά», η αλλουβιακή φτελιά ή φτελιά της πoταμιάς - πρώην Ulmus pendunculata, τώραUlmus laevis - μια φτελιά της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης.[3] O πρώτος τύπος και o δεύτερος είναι γενετικά στενά, και κάποτε διασταυρώνονται στη φύση. Τα υβρίδια ονομάζονται Ulmus x hollandica.[4]
ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΑΣΑΤΕ ΝΑ ΦΟΡΕΣΕΤΕ ΜΑΡΤΗ;
"Μάρτη" δεν φορούσαν μόνο οι άνθρωποι. Σε σε κάποιες περιοχές της χώρας κρεμούσαν την κλωστή όλη τη νύχτα στα κλαδιά μιας τριανταφυλλιάς για να χαρίσουν ανθοφορία, ενώ σε άλλες περιοχές την έβαζαν γύρω από τις στάμνες για να προστατέψουν το νερό από τον ήλιο και να το διατηρήσουν κρύο. Σε άλλες περιοχές το φορούσαν μέχρι να φανούν τα πρώτα χελιδόνια, οπότε και το άφηναν πάνω σε τριανταφυλλιές, ώστε να τον πάρουν τα πουλιά για να χτίσουν τη φωλιά τους. Αλλού πάλι το φορούν ως την Ανάσταση, οπότε και το δένουν στις λαμπάδες της Λαμπρής για να καεί μαζί του.
Ο «Μάρτης» ή «Μαρτιά» είναι ένα παμπάλαιο έθιμο εξαπλωμένο σε όλα τα βαλκάνια, λόγω της υιοθέτησής του από τους Βυζαντινούς, οι οποίοι και το διατήρησαν. Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα, και συγκεκριμένα στα Ελευσίνια Μυστήρια, επειδή οι μύστες των Ελευσίνιων Μυστηρίων συνήθιζαν να δένουν μια κλωστή, την «Κρόκη», στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι.
πηγή : http://edu.klimaka.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
Χρειάζεστε: Καλάθι ή μικρό χαρτοκιβώτιο λευκά φύλλα από χαρτόνι σελίδες εφημερίδας φωτογραφική μηχανή (προαιρετικά) διατρητικό μηχάνημ...
